OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Na początku XVI wieku Tarnowskie Góry przeżywały czas dynamicznego rozwoju, związany z wydobyciem rud ołowiu i srebra. W 1526 roku osada doczekała się przywileju górniczego i praw miejskich. Rozwój przyciągnął górników z odległych terenów - ludzi gotowych do przyjęcia nowinek religijnych. Dzięki temu już w 1529 roku w mieście stanęła pierwsza protestancka świątynia – obecny kościół parafialny świętych Piotra i Pawła. Okres swobody wyznaniowej został przerwany wojnami religijnymi w pierwszej połowie XVII wieku. Zwycięscy, katoliccy Habsburgowie nie zamierzali tolerować ewangelików w swoim państwie. Ich kościoły zostały przekazane katolikom, a księża wygnani. Sytuacja zmieniła się wraz z zajęciem Śląska przez Prusy. W latach 40. XVIII wieku ewangelicy ponownie postawili w Tarnowskich Górach dom modlitwy, na działce przy rynku, podarowanej przez kupca Fryschtazkiego.
W 1780 roku tymczasowy budynek zastąpiono barokowym kościołem Zbawiciela. Ten kościół ewangelicki zaprojektował Christoph Worbs ze Strzelec Opolskich. Pod koniec XIX wieku zapadła decyzja o gruntownej jego przebudowie. Opracowanie planów zlecono bawarskiemu architektowi - Adolfowi Seiffhartowi. Wymurowano obiekt o cechach neoromańskich. Od strony rynku widzimy pojedyncze ramię transeptu i wieżę na planie kwadratu. Uwagę zwracają nawiązania do sztuki romańskiej: fryz arkadowy, triforia, rozeta z ładnym witrażem, półkolisty portal. Utrzymane w jasnej tonacji wnętrze obiegają empory. Nad ołtarzem umieszczono ambonę. Pięknym brzmieniem charakteryzują się organy z 1904 roku (wykorzystywane m.in. podczas Tarnogórskich Wieczorów Muzyki Organowej i Kameralnej). Kościół ewangelicki ma w swoim wnętrzu XVII-wieczną płytę nagrobną Georga Friedricha von Wirbskiego z Kamieńca i Kochanowic, ufundowaną przez jego żonę, Annę Marię.
