OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Tarnowskie Góry leżą w północnej części Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego; są ważnym węzłem drogowym i kolejowym. Około 500 lat temu, na początku XVI wieku, liczni górnicy przekopywali tutejszą ziemię, drążyli szyby, usypywali hałdy, próbując dostać się do podziemnych skarbów – rud metali. Dziełem ich rąk były „góry”, którym to staropolskim mianem określano kopalnie. A jako że w pobliżu istniała już miejscowość Tarnowice, nową osadę nazwano Tarnowskimi Górami.
Miasto ukształtowało się w XVI wieku, po otrzymaniu wielu przywilejów. Jednym z pierwszych był „akt wolności górniczej” z 1526 roku, nadany wspólnie przez księcia opolskiego z rodu Piastów, Jana II Dobrego, i jego dziedzica, margrabiego Jerzego Hohenzollerna. Dokument ten miał przyciągnąć górników w tę część Śląska. Dwa lata później obaj władcy wydali jeszcze bardziej znaczący przywilej, zwany „Ordunkiem Górnym”. Tarnowskie Góry organizowały się w miasto na obszarze gorączkowej, bezplanowej eksploatacji górniczej – sieć ulic dostosowano więc do istniejących szybów i hałd. Całość jest więc nieregularna.
W centrum Tarnowskich Gór znajduje się Rynek w kształcie trapezu. Warto wspomnieć, że jego lokalizacja zmieniała się aż trzykrotnie - pierwszy istniał na południe od dzisiejszego, tam gdzie dziś znajduje się plac Gwarków z cennym kościołem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Kolejny wytyczono nieco bardziej na północ – przy nim stoi tzw. dom Florczaka, w którym zachowały się piwnice ratuszowe z pierwszej połowy XVI wieku. Wreszcie, pod koniec XVI wieku, rynek znalazł się na obecnym miejscu.
Zabudowa Rynku pochodzi z kilku stuleci. Jego ozdobą są podcieniowe kamienice, które postawiono już w XVI wieku oraz charakterystyczna Winiarnia Sedlaczek. Najokazalsze są budowle sprzed stu lat. Wielkie wrażenie wywiera ratusz oraz kościół ewangelicki. Z Rynku wybiegają trzy ulice, które z dawien dawna pełniły ważną rolę komunikacyjną. Ich nazwy – Opolska, Gliwicka i Krakowska - mówią, w którą stronę wyprowadzały podróżnych. Najładniejszą zabudowę posiada ulica Krakowska, z XIX- i XX-wiecznymi kamienicami mieszczańskimi w stylach historyzujących i secesyjnym. Zabudowa z tego właśnie okresu dominuje na obszarze całego zabytkowego układu urbanistycznego, który zamyka się ulicami: Legionów, Miarki, Piłsudskiego, Sobieskiego i Królika.
