OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Wydobycie rud ołowiu i srebra w okolicach Tarnowskich Gór miało już miejsce w późnym średniowieczu. Jednak samo miasto zostało założone dopiero na początku wieku XVI. Do tego ówczesnego ośrodka przemysłowego szybko zawitały nowinki reformacyjne. I właśnie protestanci, jako pierwsi zbudowali w mieście swoją świątynię. Wpierw postawili drewniany kościółek, który wkrótce spłonął. Dlatego około 1530 roku przystąpiono do budowy nowego, murowanego. Podczas wojny trzydziestoletniej odebrano tarnogórskim protestantom wszystkie świątynie. Kościół św. św. Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach został przekazany katolikom dopiero w 1630 roku. O niewielkiej jednak liczbie katolików w mieście świadczy fakt, że konsekracji kościoła dokonano dopiero w roku 1670, a w latach 1675-1765 pracowała tutaj misja jezuicka. W 1647 przy parafii zorganizowano Bractwo św. Barbary, które zadbało o szerzenie kultu tej męczennicy, szczególnie wśród górników.
Współczesny kształt nadały świątyni przebudowy z połowy XIX i początku XX wieku. Najstarszymi częściami są wieża i nawa. W 1798 roku osadzono na wieży późnobarokowy hełm. XIX-wieczna rozbudowa dodała transept i prezbiterium oraz stylizację neoromańską, widoczną chociażby w postaci fryzu arkadowego czy półkoliście zwieńczonych okien, a także kasetonowego stropu w środku. Wewnątrz kościoła św. św. Piotra i Pawła uwagę zwraca późnobarokowa kaplica św. Barbary, dobudowana w latach 1723-24, z obrazem świętej wykonanym przez Johannesa Bochenka. Ponadto znajdziemy tutaj malowidła XVIII- i XIX-wieczne. Ciekawe są renesansowe epitafia (żałobne tablice) Ulricha Pogrela i Magdaleny Janiczkówny, z inskrypcjami w języku polskim.
