Zagórze jest dzielnicą Kłobucka, położoną na północ od centrum miasta. Pierwsze wiadomości o tej samodzielnej niegdyś osadzie pochodzą z XIV wieku. Przez następne stulecia pozostawało Zagórze wsią folwarczną, wchodzącą wraz z pobliskim Kłobuckiem w skład starostwa krzepickiego. W drugiej zaś połowie XVII wieku współtworzyło nowe starostwo, kłobuckie, na które składało się miasto Kłobuck i okoliczne wsie. Należało ono odtąd do częstochowskich paulinów. Po trzecim rozbiorze Polski starostwo kłobuckie, a więc i Zagórze, zostało zagarnięte przez Królestwo Prus. Majątek starostwa, jako tzw. państwo zagórskie, dostał się w 1796 roku w ręce ministra spraw zagranicznych Prus, jednego z zauszników królewskich – Christiana von Haugwitza. Wzniósł on tutaj neogotycki pałac, który zachował się do dnia dzisiejszego. Po Christianie w Zagórzu gospodarował jego syn, Paweł. Następnie posiadłość nabył w 1833 roku Benedykt Lemański. Nazwisko Lemańskich wpisało się niezbyt chwalebnie w historię tego miejsca. Edward, syn Benedykta, w 1863 roku został postawiony w Zagórzu przed sądem wojennym polskich władz powstańczych. Za szkodzenie sprawie polskiej i uciskanie poddanych skazano go na karę śmierci. I natychmiast powieszono. Po Lemańskich majątek z pałacem kupili śląscy magnaci, Donnersmarckowie, którzy z kolei sprzedali go w 1871 roku carowi Rosji, Aleksandrowi II. Dobrami Romanowów pozostawał Zagórz aż do końca I wojny światowej. Wówczas włości przejął skarb państwa polskiego. Od tego czasu w pałacu mieściła się m.in. szkoła leśna i siedziba władz samorządowych. Pałac w Zagórzu postawiono w latach 1795-1800, obierając za wzór berlińską, neogotycką rezydencję Haugwitza. W drugiej połowie XIX wieku obiekt przebudowano w duchu eklektycznym, a więc łączącym różne, wcześniejsze style. Założenie pałacowe ma kształt litery L. Najbardziej charakterystycznym elementem jest wieloboczna, centralnie umieszczona wieża, zwieńczona krenelażem. W sąsiedztwie pałacu znajduje się rozległy park.