Sanktuarium Krwi Chrystusa w Częstochowie jest jednym z najmłodszych w Polsce. Tutejsze obiekty, na które składają się Dom Misyjny św. Wawrzyńca, Kaplica Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi oraz dróżki z kompleksem kaplic, powstały w ostatnim dziesięcioleciu XX w. Pobożność związana z kultem krwi Chrystusa wynika z podań o św. Longinie, rzymskim żołnierzu, który przebił włócznią bok Chrystusa, a potem nawrócił się.
Historia Sanktuarium rozpoczęła się w końcu lat 80-tych XX w., kiedy to Misjonarze Krwi Chrystusa poszukiwali terenu pod budowę domu służącego celom formacyjnym zgromadzenia oraz mogącego przyjmować pielgrzymów przybywających na rekolekcje. W 1989 r. otrzymali oni tutejszy grunt od dwóch kobiet, pragnących w ten sposób wypełnić wolę swego ojca, który pozostawił działkę z przeznaczeniem na potrzeby Kościoła. Jeszcze w tym samym roku powstała tutaj pierwsza kaplica. Przez kolejne lata trwało wznoszenie obiektów zakonnych i rekolekcyjnych. Misjonarze zbudowali także „Dróżki Przenajdroższej Krwi”, na które składa się siedem kaplic ku czci Siedmiu Przelań Krwi Zbawiciela. Sanktuarium Krwi Chrystusa zostało oficjalnie erygowane przez arcybiskupa częstochowskiego, dr. Stanisława Nowaka, 21 października 1999 r. Sanktuarium składa się z zespołu obiektów, do których należą przede wszystkim Dom Misyjny św. Wawrzyńca oraz Kaplica Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi. W Domu Misyjnym przechowuje się relikwię Przenajdroższej Krwi, będącą darem Sióstr Przenajdroższej Krwi Chrystusa z Schellenbergu w Lichtensteinie. Ponadto swoją siedzibę w Domu Misyjnym mają władze prowincji tutejszego zgromadzenia, a także nowicjat. Pobożność związana z kultem Krwi Chrystusa wiąże się z legendą o św. Longinie. Ów rzymski żołnierz, który na Golgocie przebił włócznią bok Chrystusa, miał się nawrócić, zaś po tym fakcie przechować kawałek nasączonej krwią Chrystusa ziemi. Longin zawiózł ją w pobliże Mantui, gdzie ukrył w miejscu, w którym w późniejszych wiekach wzniesiono bazylikę.