OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Kościół Świętej Rodziny w Bytomiu Bobrku został wzniesiony w latach 1900-1905, a rok później erygowano przy nim samodzielną parafię. Świątynia stanęła na gruntach podarowanych przez hrabiego Schaffgotscha, projekt architektoniczny sporządził natomiast Ludwik Schneider z Opola. Kościół zbudowano z cegły, w stylu neoromańskim. W środku warto zobaczyć pierwotny, neoromański wystrój - chociażby ołtarz główny czy witraże.
Bobrek jest dzielnicą Bytomia, leżącą na zachód od centrum miasta, w pobliżu granicy z Zabrzem. Początki miejscowości sięgają głębokiego średniowiecza. Przez kilkaset lat jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem. Zmiany przyniosło gwałtowne uprzemysłowienie w XIX wieku, kiedy uruchomiona została tutaj huta żelaza. Kilkadziesiąt lat później, na początku XX wieku, powstała także kopalnia węgla kamiennego „Bobrek”. Miejscowość została przyłączona do Bytomia dopiero na początku lat 50. ubiegłego wieku. Proces industrializacji wiązał się z systematycznym wzrostem ludności Bobrka. Dla robotników i ich rodzin huta „Julia”, a także kopalnia „Joanna” wybudowały duże kolonie pracownicze. Również władze kościelne dostrzegły potrzebę wzniesienia w Bobrku świątyni katolickiej.
Pod koniec XIX stulecia mieszkańcy miejscowości uczęszczali na nabożeństwa do kościoła parafialnego pod wezwaniem Świętego Krzyża w Bytomiu Miechowicach. Tamtejszy proboszcz, ks. Jan Kuboth, wystąpił więc z inicjatywą budowy kościoła w Bobrku. Działkę w centrum osady podarował hrabia Schaffgotsch, a wykonanie planów zlecono uznanemu architektowi rejencji opolskiej, Ludwikowi Schneiderowi. Pieniądze wyłożyli Schaffgotschowie, Tiele-Wincklerowie, dyrektor huty, górnicy i parafianie. Na plac budowy wkroczono w roku 1900, uroczystość zaś konsekracji nowej świątyni odbyła się w 1905. W 1906 utworzono parafię w Bobrku, której pierwszym proboszczem został ks. Józef Kubis. Kościół Świętej Rodziny jest orientowany, postawiony z cegły, na rzucie krzyża łacińskiego. Architekt nadał mu cechy stylu neoromańskiego. Masyw wieżowy wieńczy wysoka wieża z ostrosłupowym hełmem; do nawy przylega prezbiterium z apsydą. We wnętrzu zachowała się duża część neoromańskiego, pierwotnego wyposażenia kościoła - m.in. ołtarz główny i dwa boczne, ambona, organy i niektóre witraże.
