OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Na ulicy Siemianowickiej w Chorzowie uwagę przykuwa zespół budynków, przypominających średniowieczny, niewielki zamek. Budowle te powstały jednak w drugim dziesięcioleciu ubiegłego wieku, jako szyb „Elżbieta” kopalni węgla kamiennego „Król”. Szyb "Elżbieta" pełnił prozaiczne funkcje wentylacyjne i transportowe, architekt natomiast nadał mu kształt nawiązujący do romantycznego neogotyku. Obecnie w zabudowaniach szybu działa restauracja.
Chorzów, jedno z największych miast Górnego Śląska, rozwinął się przede wszystkim dzięki kopalniom węgla kamiennego i hutom żelaza. Początki tych gałęzi przemysłu w okolicach ówczesnej wsi Chorzów miały miejsce pod koniec XVIII wieku, kiedy proboszcz chorzowskiej parafii, ksiądz Ludwik Bojarski, odkrył pierwsze pokłady węgla, które wkrótce zaczęła eksploatować kopalnia „Jadwiga”. Jednak największy wpływ na rozwój przemysłu w Chorzowie miała działalność władz pruskich, w imieniu których rozpoczął tutaj prace wielce zasłużony dla górnośląskiego górnictwa i hutnictwa hrabia Fryderyk Wilhelm von Reden. To z jego inicjatywy powstała Królewska Huta żelaza, a wcześniej, bo w 1791 roku, kopalnia „Król” (przez kilka pierwszych lat jej nazwa brzmiała „Prinz Carl zu Hessen”). Kopalnia „Król” pod tą nazwą funkcjonowała aż do czasów międzywojennych. W 1922 roku teren dzisiejszego miasta został przyłączony do Polski, wkrótce doszło też do zmian w kopalni. W latach 30. podzielono ją na dwa przedsiębiorstwa: kopalnię „Prezydent” i kopalnię „Barbara–Wyzwolenie”. Obydwa zakłady zlikwidowano pod koniec XX wieku.
Jednym z najciekawszych obiektów dawnej kopalni „Król” jest szyb „Elżbieta”, którego zabudowania stoją przy ulicy Siemianowickiej. Budynki postawiono w latach 1913-1914 – wtedy szyb nosił niemiecką nazwę „Thomasschacht”. Szyb pełnił rolę technicznego i służył do transportu drewna, jak również do wentylacji kopalni. Jego głębokość wynosiła 190, a średnica - 3,5 m. Zabudowania składały się z wieży szybowej, gmachu maszynowni, rozdzielni, szatni i portierni. Architekt Tschentscher nadał zabudowaniom przemysłowym wygląd nawiązujący stylistycznie do modnego w połowie XIX wieku, romantycznego neogotyku z charakterystycznym krenelażem oraz ostrołukowo zamkniętymi oknami.
