Szpital w Rybniku, noszący imię Juliusza Rogera to jedna z najstarszych placówek medycznych Śląska. Budowę szpitala, który pierwotnie przeznaczony był dla kobiet, zainicjował sam Juliusz Roger, przyboczny lekarz księcia raciborskiego, Wiktora I. Nowoczesny na owe czasy szpital w Rybniku wznoszony był ze składek społecznych oraz darowizn znajomych i przyjaciół Rogera z całej Europy. Budowę, która obejmowała kilka etapów, kontynuowano po śmierci zasłużonego doktora, przy wydatnym wsparciu raciborskiej pary książęcej. Pierwsze budynki oddane zostały do użytku w r. 1869. Oficjalne otwarcie nastąpiło 8 kwietnia tegoż roku. Obiekty te posiadają interesujące rozwiązania architektoniczno-stylowe - reprezentują neogotyk, eklektyzm oraz styl neoromański. Ciekawą budowlą kompleksu jest kaplica szpitalna pw. św. Juliusza, pochodząca z roku 1894. Budowa szpitala dla kobiet była największym dziełem zainicjowanym przez doktora Rogera, jednak nie jedynym. Historia tego miejsca sięga 1868 roku, gdy zostały rozpoczęte prace nad zespołem szpitalnym.
Obecnie w dawnym zespole szpitalnym "Juliusz" mieści się nowoczesne Edukatorium Juliusz. Historia miejsca oraz charakter budynku świetnie wpisuje się w ideę nowoczesnej edukacji opartej na wiedzy, przekazywanej w sposób innowacyjny. Wykorzystanie technik multimedialnych dla zobrazowania przekazywanych treści, odejście od linearnego poznawania treści, pozwala na ekscytujące przyswajanie wiedzy z zakresu budowy i funkcjonowania ludzkiego organizmu.
Bogactwo zastosowanych form wystawienniczych pozwala na różnorodne formy zwiedzania dostosowane do możliwości odbiorców od zabawowej przeznaczonej dla najmłodszych, poprzez interaktywne do tradycyjnych plansz i ekspozytoriów. W trakcie wędrówki po dawnych salach szpitalnych poznajemy różne oddziały szpitalne i specjalności medyczne (np. SOR, okulistyka, ortopedia, chirurgia, urologia, dermatologia). Na poszczególnych stanowiskach, często interaktywnych, przedstawiamy elementy anatomii człowieka (np. budowa oka – na okulistyce), narzędzia i technologie medyczne stosowane w określonej specjalizacji.
Odrębna część ekspozycji przedstawia wybrane elementy z historii medycyny – od historycznych tekstów, poprzez ryciny i dioramy, po aranżację gabinetu lekarskiego z połowy XX w.
Edukatorium Juliusz, fot. FLC Studio Dariusz Konsek
Edukatorium Juliusz, fot. FLC Studio Dariusz Konsek
Edukatorium Juliusz, fot. FLC Studio Dariusz Konsek
Edukatorium Juliusz, fot. FLC Studio Dariusz Konsek
Juliusz Roger to niewątpliwie jedna najwybitniejszych postaci związanych ze Śląskiem. Ów Niemiec, urodzony w roku 1819, w Niedelstozen koło Ulm, był lekarzem, przyrodnikiem, pasjonatem kultury ludowej oraz aktywnym działaczem społecznym. Na Śląsku znalazł się w 1847 r., dokąd zaproszony został przez księcia raciborskiego, Wiktora I, gdy w jego dobrach wybuchła epidemia tyfusu. Angażując się w ofiarną pomoc najbiedniejszym, Roger zorganizował swoisty system lecznictwa publicznego. W roku 1858 założył w Rudach szpital św. Karola, którego utrzymanie wzięła na siebie para książęca, Wiktor i Amelia, i w którym leczono za niewielkimi opłatami lub nawet za darmo. Roger zajął się również niewielkim szpitalem klasztornym w Pilchowicach, który rozbudował. Jako folklorysta, Juliusz Roger - nauczywszy się języka polskiego - zebrał kilkaset pieśni, które wydał w 1863 r., pod tytułem „Pieśni ludu polskiego w Górnym Szląsku”. Warto wspomnieć, iż ów rodowity Niemiec otwarcie przyznawał, że Ślązacy są Polakami, czemu dawał wyraz w listach do swych przyjaciół. Juliusz Roger zmarł nagle, na udar serca, 7 stycznia 1865 r., podczas polowania w lesie rachowickim.
Dawny Szpital w Rybniku to jedno z dzieł zainicjowanych przez doktora Juliusza Rogera, który przybył na Śląsk w 1847 r., by objąć stanowisko nadwornego lekarza księcia raciborskiego, Wiktora I. Juliusz Roger, będący jedną z najbardziej świetlanych postaci związanych z Górnym Śląskiem, był nie tylko lekarzem, ale również przyrodnikiem i folklorystą. Obiekty szpitalne, które noszą jego imię, a których budowę on sam zainicjował, oddane zostały do użytku w 1869 r., cztery lata po jego śmierci.