Włodowice, leżące na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, w powiecie zawierciańskim, to stara miejscowość - wzmiankowana już w 1220 r. Przez niemal pięć wieków posiadała prawa miejskie, które otrzymała w 1386 r., zaś utraciła w wyniku rosyjskich represji po powstaniu styczniowym. Obok zrujnowanego, XVII-wiecznego pałacu, w miejscowości wart obejrzenia jest kościół św. Bartłomieja, który wzniesiony został na początku XVIII w.
Dzisiejsza, stojąca na wzgórzu murowana świątynia, nie jest pierwszą we Włodowicach, ale czwartą, lub może nawet piątą. Pierwszy kościół, będący budowlą drewnianą, został zniszczony podczas najazdu tatarskiego w 1241 r. Kolejny, również z drewna, wzniesiono w 1305. Obiekt ten wspominany jest zresztą przez Jana Długosza. Za czasów Kazimierza Wielkiego miała miejsce kolejna budowa, czy też może raczej rozbudowa świątyni. W latach 1571-1594 włodowicki kościół pełnił rolę zboru ariańskiego, gdyż wyznanie to popierali Seweryn i Fryderyk Bonerowie, ówcześni właściciele tych ziem. Do rąk katolików kościół powrócił za sprawą Mikołaja Firleja. Rok 1629 to data poświęcenia kolejnej budowli. Ucierpiała ona poważnie podczas potopu szwedzkiego. Choć na jakiś czas została potem przywrócona do pełnienia swej roli, wkrótce, przed końcem XVII w., popadła w ruinę. Murowany kościół, stojący tu do dziś, wzniesiony został na początku XVIII w. z inicjatywy miejscowego proboszcza ks. Mariana Kępskiego, prałata i kustosza kolegiaty w Pilicy. 17 kwietnia 1701 r. położono kamień węgielny. Prace zakończono w 1703. Zbudowana w stylu polskiego baroku świątynia konsekrowana została w 1708. Pod koniec XVIII w. kościół, który ucierpiał od uderzenia pioruna, wyremontowano. W latach 1898-1911 miała z kolei miejsce jego rozbudowa - do jednonawowej bryły dobudowano kaplicę, zakrystię z przedsionkiem, składzik oraz wieżę z kruchtą w przyziemiu. Wyposażenie kościoła zachowało w dużej części XVIII-wieczny charakter. Z tego czasu pochodzą m.in. trzy znajdujące się w nim ołtarze.