Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Milówce

Milówka posiada malownicze położenie pomiędzy Beskidem Żywieckim i Śląskim i leży na wysokości ok. 450 m n.p.m. Nazwa zapewne pochodzi od słów „miłe łowy”, a więc wiąże się z popularnymi niegdyś w tym rejonie polowaniami. W XVI w. Milówka należała do Komorowskich; w 1623 r. znalazła się w rękach królowej Konstancji, żony Zygmunta III Wazy. To właśnie jej staraniem wzniesiono tutaj w latach 1628-1630 pierwszy drewniany kościół. Obiekt ten poświęcony został w 1636 r. przez biskupa Tomasza Oborskiego. Już w 1628 erygowano tu samodzielną parafię. Obejmowała ona obok samej Milówki także wsie Kamesznicę, Rajczę, Sól, Rycerkę, Żabnicę, Cisiec, Szare, Laliki i Nieledwię. Była więc dość rozległa. Kościół drewniany służył do pierwszej połowy XIX w. W 1834 roku rozpoczęto stawianie nowej, murowanej świątyni. Budowla ukończona w 1839 r. reprezentuje tzw. styl nadwiślański. Dla budowy zasłużyli się przede wszystkim dwaj proboszczowie: ks. Wojciech Krokowski i ks. Marcin Pająk. Budowa była także wspomagana przez wójtów: Szymona Jurasza z Żabnicy, Jana Dziedzica z Ciśca, Jan Zawadę z Kamesznicy, Marcina Boraka z Szarego, Jana Witosa z Nieledwi, a także wójtów Kazimierza Tyca i Jana Zarzeckiego z Milówki. Kościół poświęcony został 25 lipca 1847 r. Podobnie jak poprzednia budowla kościół nosi wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Stąd też największy odpust parafialny ma miejsce w dniu 15 sierpnia. Nowo wybudowana świątynia była sukcesywnie wyposażana w kolejnych latach w ołtarze i zdobiona polichromią. W 1904 r. umieszczono na ścianach rzeźbione w drewnie stacje Drogi Krzyżowej, autorstwa miejscowego artysty Jana Ślezaka.