OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Częściowy rezerwat leśny „Butorza” położony jest na północnych stokach Rachowca w Beskidzie Żywieckim (grupa Wielkiej Raczy). Odnajdziemy go na północ od linii kolejowej Zwardoń–Żywiec, pomiędzy stacjami Laliki i Sól-Kiczora. Od północy rezerwat ogranicza duża polana z zabudowaniami osiedla Butorza. Rezerwat istnieje od 1961 roku, w 2004 został natomiast skorygowany. Obecnie zajmuje powierzchnię 30,68 ha. Rezerwat „Butorza” chroni zespoły leśne zbliżone do naturalnych. Najcenniejszym – i najrozleglejszym - jest dolnoreglowy bór świerkowo-jodłowy, w którym spotkamy świerki istebniańskie. To jedna z najcenniejszych odmian świerka – rośnie szybko i wysoko, jest odporna na choroby, łatwo się aklimatyzuje. Drzewostan na terenie rezerwatu liczy sobie nawet ponad 130 lat, a niektóre świerki osiągają 35 m wysokości i pół metra średnicy w pierśnicy (na wysokości 1,3 m od poziomu gruntu - mniej więcej w okolicach klatki piersiowej dorosłego człowieka). W runie leśnym występują: borówka czarna, jeżyna gruczołowata, trzcinnik leśny czy szczawik zajęczy oraz rozległe murawy mchów. W centralnej części rezerwatu rośnie żyzna buczyna karpacka. Spotkamy tutaj buki zwyczajne, którym towarzyszą klony i jawory. Ten fragment rezerwatu prezentuje się wyjątkowo malowniczo jesienią. Charakterystycznym gatunkiem runa w tym zespole leśnym jest żywiec gruczołowaty. W najniżej położonej części rezerwatu wyróżniono zespół leśny o nazwie bagienna olszyna górska. Gatunkiem dominującym jest olcha szara, jako domieszka rośnie świerk i wierzba iwa. W runie spotkamy knieć błotną. Fauna rezerwatu „Butorza” składa się z gatunków typowych dla tej części Beskidów.
