Gotycki kościół pod wezwaniem św. Jakuba w Simoradzu należy do najstarszych na Śląsku Cieszyńskim. I do najbardziej tajemniczych. Istnieją przypuszczenia, że jego średniowieczne dzieje były związane ze słynnym zakonem rycerskim templariuszy. W murowanej świątyni zachowały się m.in. gotyckie i renesansowe polichromie oraz epitafia w języku staromorawskim. Warte uwagi są także barokowe ołtarze i malowidła.
Simoradz leży na Pogórzu Cieszyńskim, kilka kilometrów na zachód od Skoczowa. Miejscowość, wraz z Dębowcem i Cieszynem, należy do najstarszych na Śląsku Cieszyńskim, w których dokumenty potwierdzają funkcjonowanie parafii już w XIII wieku. Nazwa wsi wywodzi się z języka staromorawskiego i oznacza „ziemię orać”. Przez długie stulecia tutejszy majątek należał do kolejnych rodów szlacheckich, by w XIX wieku stać się własnością Habsburgów. Pierwsza wzmianka o simoradzkiej parafii pochodzi z 1286 roku i jest nader tajemnicza. Pisze się w niej o księdzu Tilo z Simoradza, który odczytał klątwę wymierzoną w księcia wrocławskiego Henryka Probusa, który oblegał chroniącego się w Raciborzu biskupa wrocławskiego, Tomasza. Domniemywa się, że ks. Tilo mógł być templariuszem pracującym w małej komandorii w Simoradzu. W tym okresie w miejscowości istniała samodzielna parafia, jednak w następnych stuleciach została podporządkowana parafii w Dębowcu. Ponowne jej erygowanie miało miejsce w 1981 roku.
Najprawdopodobniej dzisiejszy simoradzki kościół wzniesiono w XV wieku. Oczywiście w stylu gotyckim. W stuleciach XIX i XX świątynię przebudowano, dostawiając m.in. eklektyczną wieżę. Budynek jest orientowany i składa się z wieży zwieńczonej ostrosłupowym hełmem, kwadratowej nawy i węższego, zamkniętego wielobocznie prezbiterium z przylegającą do niego zakrystią. Bardzo interesujące jest wnętrze kościoła. W prezbiterium odsłonięto gotycką polichromię z wizerunkami apostołów oraz zacheuszkami w kształcie krzyża templariuszy, otoczonego zielonymi falami. Ponadto znajduje się tam rzadkie sakramentarium i płyty nagrobne Skoczowskich, napisane w języku staromorawskim. Sklepienie w nawie zdobi polichromia renesansowa. Ołtarze mają cechy barokowe, ambona jest przykładem rokoka. Organy pochodzą z XVIII wieku.