OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Pawłowice są sporą wsią gminną, położoną pośrodku drogi łączącej Jastrzębie-Zdrój z Pszczyną. Zostały założone w XIII wieku, co potwierdza dokument z 1281 roku, w którym książę raciborsko-opolski, Władysław, nadaje niejakiemu Wojanowi „de Pawlowicze” 50 łanów frankońskich ziemi, w celu założenia wsi na prawie niemieckim. Po dwóch latach przywilej rozszerzono, wspominając m.in. o ziemi dla proboszcza. Być może na początku XIV wieku w Pawłowicach istniał już drewniany kościół. Przez następne stulecia miejscowość podlegała państwu pszczyńskiemu, a kolejnymi właścicielami tutejszego majątku były rody: Pawłowskich, Gusnarów i Reitzensteinów.
Dzisiejszy kościół św. Jana Chrzciciela zbudowano dzięki staraniom jednego z Pawłowskich – Stanisława, który zrobił karierę kościelną, zostając biskupem ołomunieckim. Hierarcha, za zasługi dla cesarstwa, otrzymał nawet tytuł książęcy. Stary, drewniany kościół przeniesiono prawdopodobnie w 1611 roku do Golasowic. Niestety spłonął tam w 1974. Budowę murowanej świątyni rozpoczęto w 1594 roku, a ukończono dwa lata później. 31 lipca lub 1 sierpnia 1596 biskup Stanisław Pawłowski poświęcił kościół; uroczystość pełnej konsekracji odbyła się jednak dopiero po stu latach.
Kościół św. Jana Chrzciciela wzniesiono w stylu późnogotyckim – mimo czasów renesansowych. Składa się z wieży na planie kwadratu, szerokiej nawy i węższego prezbiterium. Cechy stylu gotyckiego zdradzają ostrołukowe okna i portale drzwiowe, skarpy oraz sklepienia wewnątrz. Dach jest dwuspadowy; na połączeniu nawy z prezbiterium znajduje się sygnaturka. Wieżę zwieńczono baniastym, renesansowym już hełmem z latarnią. Najciekawszym zabytkiem pawłowickiego kościoła jest polichromia na ścianach prezbiterium. Przedstawia ona fundatorów: księcia cieszyńskiego, Adama Wacława i biskupa Stanisława Pawłowskiego. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności prezbiterium przetrwało wysadzenie wieży budynku przez wycofujących się żołnierzy niemieckich, w 1945 roku.
