OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Mikołów jest średniej wielkości miastem (około 40 tysięcy mieszkańców), graniczącym na północy z Katowicami, a na południu z Tychami. Miejscowość leży w dolinie potoku Jamna. Dzieje Mikołowa sięgają czasów średniowiecznych – już pod rokiem 1222 źródła historyczne wspominają o kasztelanie z Mikołowa, musiał więc tutaj istnieć gród z warownią. Prawdopodobną jego lokalizacją jest teren położony obecnie przy ul. Konstantego Prusa, gdzie stoi kościół ewangelicki oraz kapliczka św. Mikołaja. Wkrótce osada przeniosła się bardziej na południe, gdzie w końcu ukształtowało się miasto. Z czasem weszło ono w skład państwa pszczyńskiego, rozwijając się w cieniu książęcej Pszczyny. Ważnym wydarzeniem w dziejach Mikołowa było nadanie mu praw miejskich w 1547 roku. W 1794 miasto ogarnął wielki pożar, który strawił większość ówczesnej zabudowy.
Ozdobą Mikołowa jest Rynek o kształcie wydłużonego prostokąta. Z południa na północ przecina go najważniejsza ulica – Jana Pawła II. Sieć okolicznych ulic oraz Rynek stanowią nieregularny, zabytkowy układ urbanistyczny. W południowej części Rynku odnaleźć można zarys fundamentów dawnego mikołowskiego ratusza oraz studni miejskiej. W zachodniej zaś pierzei stoi nowy, neorenesansowy ratusz, wzniesiony w latach 1870-1872. Sporo rynkowych kamienic zostało wpisanych do rejestru zabytków, pochodzą bowiem z XVIII i XIX wieku. Interesująca jest także zabudowa ulic w pobliżu Rynku, chociażby Jana Pawła II, Okrzei, Stawowej, Lompy, Konstytucji 3 Maja czy Krakowskiej. Na fasadzie jednej z zabytkowych kamienic przy ul. Lompy uwagę zwraca pamiątkowa tablica, przypominająca, że tutaj urodził się znakomity poeta, Rafał Wojaczek. Najstarszym obiektem w centrum Mikołowa jest XVI-wieczny kościół matki Bożej Śnieżnej (dawniej św. Wojciecha). Stoi on na wschód od Rynku, podobnie jak neoromański, XIX-wieczny kościół św. Wojciecha.
