Nazwa Grodziec wiąże się ze średniowiecznym grodziskiem, jednak dziś nie wiadomo dokładnie gdzie miało się ono znajdować. Pierwsza wzmianka o Grodźcu pochodzi z XIII w., kiedy to książę Bolesław Wstydliwy przekazał miejscowość klasztorowi norbertanek ze Zwierzyńca pod Krakowem. W ich posiadaniu znajdowała się do końca XVIII wieku. Potem miejscowość znalazła się kolejno w rękach kilku rodów, by w 1842 r. zostać nabytą przez Jana Ciechanowskiego. Ciechanowscy gospodarzyli tu do 1945.
Pałac, zwany powszechnie pałacem Ciechanowskich, znajduje się przy obecnej ul. Mickiewicza. Wzniesienie budowli przypisuje się zazwyczaj Janowi Ciechanowskiemu, który postawić miał go w latach 1842-44. Jednak istnieją również twierdzenia o nieco wcześniejszym powstaniu budowli - w latach 1835-36. Rezydencję zaprojektował Franciszek Maria Lanci, znany wówczas architekt włoskiego pochodzenia. Pałac już w drugiej połowie XIX w. został przebudowany.
Po II wojnie przez pewien czas mieściła się tu szkoła, później zaś mieszkania pracowników pobliskiego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach PRL zarządy nieefektywnych PGR-ów, stanowiących kolektywne gospodarstwa na wzór radziecki, przyczyniły się do zrujnowania wielu zabytkowych budowli, które często przeznaczano na ich potrzeby. Tak też było i w Grodźcu. Przed zupełną ruiną uratował budowlę remont w latach 70-tych oraz zmiana przeznaczenia: do czasów dzisiejszych znajduje się tu Dom Pomocy Społecznej.
Obiekt wraz z parkiem jest ogrodzony i nie jest udostępniany do zwiedzania. Reprezentuje architekturę neorenesansu i wzniesiony jest w tzw. włoskim stylu willowym. Ceglany i otynkowany, dwukondygnacyjny budynek o nieregularnej bryle, nakryty niskimi, czterospadowymi dachami, wzniesiony został na planie zbliżonym do litery „L”. Nad obiektem dominuje okrągła, dwukondygnacyjna wieża. Dawne wyposażenie niestety nie przetrwało. W dobrym stanie zachował się natomiast park w stylu angielskim, w którym część drzew stanowi pomniki przyrody.
