NOSPR - "Recital mistrzowski"/Soyoung Yoon/Marcin Sikorski

Wykonawcy: Soyoung Yoon skrzypce; Marcin Sikorski fortepian

Program: Tomaso Antonio Vitali – Chaconne g-moll (opracowanie na skrzypce i fortepian: Léopold Charlier); Ludwig van Beethoven – X Sonata G-dur na skrzypce i fortepian op. 96; Nikołaj Rimski-Korsakow – Szeherezada op. 35 (opracowanie na skrzypce i fortepian: Lidia Baich, Matthias Fletzberger); Eugène Ysaÿe – Rêve d’enfant na skrzypce i fortepian op. 14; Witold Lutosławski –Recitativo e arioso na skrzypce i fortepian; Subito na skrzypce i fortepian

Tomaso Antonio Vitali (1663-1745) jest dziś znany z jednego utworu: Chaccony g-moll. Ten typ wariacji ostinatowych, opartych na lamentacyjnej figurze basu, był w czasach baroku nader popularny. Sęk w tym, że kompozycja Vitalego zawiera niebarokowe modulacje, które budzą podejrzenia o nieautentyczność tej skądinąd wspaniałej kompozycji, odnalezionej w Dreźnie i opublikowanej w roku 1867.

Ostatnia z sonat skrzypcowych Ludwika van Beethovena (1770-1827) napisana została z myślą o francuskim wirtuozie, Pierre Rode, który wprost z Petersburga przybył do Wiednia w roku 1812. Jego wirtuozeria okazała się przereklamowana, więc Beethoven, nie bez złośliwości, zakończył finałowe wariacje w sposób demonstracyjnie prosty. Ale nic na tym nie tracimy: utrzymana w pastoralnej tonacji G-dur, z częścią wolną w „miłosnym” Es-dur, sonata ta wyraża jasną i liryczną stronę tytanicznego geniusza. Labiryntowe powiązania między jej ogniwami są już cechą późnego stylu Beethovena.

W suicie orkiestrowej Mikołaja Rimskiego-Korsakowa (1844-1908) Szeherezada (1888) prominentną rolę odgrywają solowe skrzypce koncertmistrza, reprezentujące roztropną księżniczkę, która, opowiadając kolejne baśnie, odwleka wykonanie wyroku śmieci wydanego przez zazdrosnego sułtana Szachrijara a ostatecznie ocala swe życie. W kompozycji tej Rosja przegląda się w zwierciadle Orientu, jak to się często zdarzało u XIX-wiecznych kompozytorów carskiego imperium.

Belgijski wirtuoz, Eugène Ysaÿe (1858-1931), skomponował Sen dziecka (ok. 1895) dla swego syna Antoine’a.

Recitativo e arioso (1951) dedykował Witold Lutosławski (1913-1994) Tadeuszowi Ochlewskiemu, dyrektorowi Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, w prezencie urodzinowym. W utworze „zaszyfrowane” są litery imienia i nazwiska adresata dedykacji.

Subito (1992) jest ostatnim utworem Lutosławskiego. To niby okolicznościowy drobiazg, napisany na konkurs skrzypcowy w Indianapolis, ale zarazem kompozycja, która miała być studium przygotowawczym do nienapisanego już koncertu skrzypcowego. Tytuł (z wł. „nagle”) odnosi się do silnych kontrastów, na bazie których zbudowane zostało to quasi-rondo.

Koncert odbędzie się 6 maja (niedziela), o godzinie 18:00, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, sala kameralna, plac Wojciecha Kilara 1, Katowice.

Serdecznie zapraszamy.

źródło: www.nospr.org.pl