OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Pierwsza wzmianka o miejscowości Bystrzanowice pochodzi z 1385 r. Od tego czasu, aż do 1833 r. miejscowość należała do Bystrzanowskich (czego pamiątką jest nazwa wsi) herbu Starykoń. Obecny, murowany dwór wzniesiony został w XVIII w. W kolejnych stuleciach miały miejsce jego modernizacje i przebudowy. Do naszych czasów obiekt zachował charakter budowli klasycystycznej z charakterystycznym portykiem i kolumnadą. W latach 1783-91 ówczesny właściciel, Sebastian Bystrzanowski, wzniósł nową, okazalszą rezydencję w Cielętnikach, dokąd też się przeprowadził. Bystrzanowscy pozostawali jednakże właścicielami tutejszego dworu jeszcze przez pewien czas. W 1833 r. obiekt przeszedł w ręce Wincentego Komornickiego, zaś w 1852 r. znalazł się w posiadaniu Wincentego Krasińskiego (ojca poety, Zygmunta). W 1878 jego właścicielami stali się hrabiowie Raczyńscy, w rękach których pozostawał on do 1945, pełniąc funkcję domu zarządcy folwarku. Podczas zrywu styczniowego w 1863 r. okoliczne lasy służyły powstańcom. Także w czasie II wojny działała tu partyzantka, a w samym dworku swoją kwaterę miał Jerzy Kurpiński ps. „Ponury”. W latach 1942-44 obszar na wschód od przysiółka Dwór był miejscem zrzutu broni oraz zaopatrzenia dla żołnierzy Armii Krajowej. Na początku września 1944 r. oddziałowi partyzanckiemu pod dowództwem Mieczysława Filipczaka ps. „Mietek”, dzięki udanej akcji udało się zapobiec pacyfikacji wsi przez hitlerowców. Działalność partyzancka była kontynuowana także po 1945 r. przez Narodowe Siły Zbrojne, toczące walkę z siłami komunistycznymi, w tym regularnymi oddziałami radzieckimi. Walka owych „żołnierzy wyklętych” była o tyle trudna, iż tutejsze wojska reżimu podlegały strefie łódzkiej, dowodzonej przez samego Mieczysława Moczara. Dwór w Bystrzanowicach, odebrany właścicielom w 1945 r., niszczał - podobnie jak inne tego rodzaju obiekty. Na początku XXI w. został wykupiony od gminy Janów przez osoby prywatne, z przeznaczeniem na komfortowe miejsca noclegowe.
