OFICJALNY PRZEWODNIK TURYSTYCZNY WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO
Początki tutejszej parafii wiążą się z powstałą (prawdopodobnie już w XI w.) osadą, która była pierwotną lokalizacją Lelowa. Pierwsza wzmianka o tutejszym kościele pochodzi z 1267 r., kiedy to jego konsekracji dokonał biskup Paweł z Przemankowa. Historia miejscowości (w czasach przed konsekracją świątyni) wiąże się z grodem wzniesionym przez Konrada Mazowieckiego, zburzonym przez Bolesława Wstydliwego, a wreszcie odbudowanym przez Kazimierza Kujawskiego (zdarzenia te miały miejsce w latach 1246-61). W latach 1341–43 na rozkaz króla Kazimierza Wielkiego przeniesiono Lelów na nowe miejsce, w którym znajduje się do dziś. Stąd też na określenie pierwotnej osady zaczęto używać nazw Stary Lelów, Stare Miasto oraz Staromieście. W tym samym wieku XIV w., w Staromieściu na miejscu stojącego tu wcześniej spalonego, drewnianego kościoła (kolejnych tego rodzaju budowli mogło być zresztą kilka) wzniesiono murowany. Posiadał on pierwotnie niewielkie rozmiary. Kilka wieków później, w 1794 r. świątynia ta ucierpiała na skutek kolejnego pożaru miejscowości, po czym została odbudowana. W 1877 r. rozbudowano ją, zaś w roku 1898 r. stała się siedzibą odrębnej parafii. Kościół w Staromieściu rozbudowywano także w latach 1960–1970, zaś w 2006 r. poddano renowacji prezbiterium oraz wykonano nowe pokrycie dachu. Do dziś w murach kilkakrotnie przebudowywanego kościoła zachowały się gotyckie skarpy. We wnętrzu znajduje się m.in. XV-wieczna, gotycka, kamienna rzeźba Madonny z Dzieciątkiem, a także obraz Matki Bożej Bolesnej z XVII w.
