WYKONAWCY:
PROGRAM:
Emmanuel Pahud gra na flecie marki Haynes.
Dystrybucja fletów marki Haynes- Centrum Fletowe Alec Music Katowice, ul. Brynowska 65/6a
Zwyczaj transkrybowania ma długą historię. Dawniej, kiedy partytury nie były tak ściśle przypisane do ich twórców, mogło się zdarzyć, że dzieła obce publikowano jako własne bez obawy, że sprawa zakończy się w sądzie. Tak zrobił m.in. Jan Sebastian Bach, wydając pod własnym nazwiskiem koncerty organowe będące de facto opracowaniem kompozycji skrzypcowych, w większości autorstwa Antonio Vivaldiego. Ot, była to najlepsza lekcja koncertującego stylu włoskiego... Nowoczesna praktyka opracowań wywodzi się jednak z XIX wieku, kiedy wielcy wirtuozi – zwłaszcza instrumentów, które nie cieszyły się największą popularnością – w ten sposób wzbogacali swój repertuar. W tym nurcie należy umieścić opracowania dokonane przez Emmanuela Pahud.
Sonatę C-dur KV 296 (1778) napisał Wolfgang Amadeusz Mozart (1756-1791) tuż przed wyjazdem do Paryża, po kilkumiesięcznym pobycie w Mannheim. Był to najważniejszy ośrodek wczesnego klasycyzmu. Cechy mannheimskie – temat podany w zdecydowanym unisono, charakterystyczne crescendo – znajdziemy też w Sonacie. Dedykowana ona została Theresie Pierron, której uczył Mozart gry na fortepianie (skrzypce mają tu rolę, przynajmniej z założenia, akompaniującą…). „Czuła” część środkowa, w charakterze arii, odzwierciedla uczucie, jakim darzył Mozart sopranistkę Aloysię Webern – siostrę przyszłej swej żony, Konstancji.
Utwory fantastyczne op. 73 (1849) napisane zostały na klarnet i fortepian, choć Robert Schumann (1810-1856) sporządził też wersję skrzypcową i wiolonczelową. Łączą one popularny styl muzyki domowej z polotem romantycznej poezji: tytuł pierwotny, wycofany, brzmiał Utwory nocne – wskazując na pokrewieństwa z ulubionym pisarzem kompozytora, humorystą i wizjonerem, Ernstem Theodorem Amadeusem Hoffmannem.
Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847) był do tego stopnia samokrytyczny, że nie zdecydował się wydać nawet arcydzieła, jakim jest IV Symfonia A-dur „Włoska”. O istnieniu jego Sonaty skrzypcowej F-dur (1838) nie wiedział nikt, zanim jej manuskryptu nie odkrył Yehudi Menuhin, który został też redaktorem pierwszego wydania utworu (1953). Dzieło urocze, rzemiosło mistrzowskie. Co zdecydowało o jego odrzuceniu, nie wiadomo. Może zbyt wiele koncesji na rzecz „łatwego” style brillant?
Introdukcja i wariacje (1824) Franza Schuberta (1797-1828) to jedyny utwór tego recitalu już w oryginale przeznaczony na flet i fortepian. Schubert napisał go wkrótce po ukończeniu cyklu pieśni Piękna młynarka (1823), z którego zaczerpnięty został temat Zwiędłych kwiatów. Melancholia tej pieśni (w elegijnym e-moll) zostaje przełamana w finale cyklu wariacji (w promiennym E-dur).
Koncert odbędzie się 28 maja (niedziela), o godzinie 18:00, Sala Koncertowa, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, plac Wojciecha Kilara 1, Katowice.
Serdecznie zapraszamy.
źródło: www.nospr.org.pl