Bharatanatyam-
zwany jest również tańcem świątynnym. Pochodzi z południa Indii, ze stanu Tamil Nadu, gdzie niegdyś tańczony był w świątyniach przez poślubione bogu tancerki świątynne devadasi. Devadasi swym tańcem wielbiły boga, opowiadały wiernym historie o bóstwach i znanych bohaterach zaczerpnięte z bogatej mitologii hinduskiej. Stąd w tańcu wiele elementów narracyjnych, w których ważne są gesty rąk (hasta) przedstawiające treść śpiewaną przez wokalistę oraz mimika twarzy, zwana w tańcu abhinaya lub bhava, która odzwierciedla emocje przedstawianych na scenie postaci. Trzecim istotnym elementem tańca jest rytm, który tancerki podkreślają uderzając o ziemię stopami ozdobionymi dzwonkami ghungru.
Obok aspektu narracyjnego zwanego nritya w tańcu klasycznym wyróżnia się aspekt abstrakcyjny, czysty taniec zwany nritta.